Walka czwarta.

  Wracając do domu usiadła na ławce, żeby wszystko przemyśleć. Płakała, ale tym razem nie z powodu Nicolasa...
-Wszystko w porządku?-zapytał troskliwie Nico.
-Tak, tak, skąd się tu wziąłeś?
-Akurat przechodziłem. Przecież widzę, że płaczesz. Coś się stało?
-Mam problemy.
-Mogę Ci jakoś pomóc?
-Raczej nie.
-Może jednak?
-Mój syn jest chory. Ma białaczkę. I co pomożesz?!
-Przepraszam-powiedział, po czym przytulił ją do siebie.- Mógłbym pójść z Tobą do domu.
-Po co ?
-Poznałbym Twojego synka. Jak ma na imię?
-Maks-odpowiedziała nikle się uśmiechając na myśl o swoim synku.
-Ładnie. To co idziemy ?

                            ~~~~

   Gdy doszli do mieszkania szatynki w drzwiach pojawił się Andrzej, który chwilowo opiekował się Maksem.
-Stało się coś?
-Później Ci opowiem. Dziękuje. 
-Nie ma za c. To ja już pójdę.-powiedział, po czym poklepał ją po ramieniu. Zdecydowanie wiedziała, co to oznaczało. Jednak teraz okoliczności uległy diametralnej zmianie.
  Po przedstawianiu Nicolasa jako wujka Maksa od razu złapali ze sobą doskonały kontakt. I zdecydowanie przypadli sobie do gustu. Wieczorem, gdy mały poszedł spać Nico przyszedł do niej.
-Andrzej z Wami nie mieszka?
-To skomplikowane.
-Widzę, że się martwisz. Nie przejmuj się, wszystko się ułoży...
-Nie Nicolas, nic się już nie ułoży.-powiedziała, po czym rozpłakała się niczym mała dziewczynka. Nicolas nie powiedział nic, tylko jeszcze mocniej przytulił ją do siebie. Potrzebowała tego. Brakowało jej go. Tęskniła za nim. W tym uścisku mogła trwać wieki. W tym momencie chciała, żeby czas się zatrzymał, jednak wiedziała, że to co było między nimi kiedyś, nie ma prawa udać się w przyszłości i już nigdy nie wypali...
_________________________________
No i jest. Kurde, tak wyszło, że to niestety półmetek tej historii, za co bardzo, bardzo przepraszam.

Mistrz, mistrz Bełchatów! Kto jest mistrzem, mistrzem? Tylko Skra! I mistrzostwo powróciło! Dziękujemy!

do piątku
Pozdrawiam Karolina :*